БУГУЙВЧ

 

Бугуйвч

Би анх одоогоос бараг гурван арван жилийн өмнө Улаанбаатар хотод аав, дүү хоёртойгоо онгоцоор нисч ирж билээ. Би МУИС-д, дүү маань тэр үеийн Хүнсний Техникум гээчид ирж буй нь тэр. Буянт Ухаа тэр үед хуучин байрандаа байсан цаг. 

Нисэхээс  Шарга моритын чиглэлд явах задгай зил зуун гуч дээр суугаад л салхи татуулан давхисаар Шарга моритод байх нагац ахындаа ирлээ. Анх хот газар орж ирсэнийг ч хэлэх үү, бүх л юм сонин содон, цэвэр цэмцгэр, хүн хар ихтэй, хаашаа л харна гялалзсан ганган улс. Хөдөөрхүү бүрэг зангаа али болох хурдан гээж хотын ил тодорхой байдалд дасах гэж ирсэн өдрөөсөө л хэрэндээ хичээлээ.

Хэдий хотод ирсэн ч зуслан дээр байгаа болохоор жаахан уйтгартай, бушуухан хот орж үзэх юм сан гэж дотроо их л яаран байвч хотоосоо уйдсан ах дүү нар мөд хот орох янзгүй. Аав ч бас тэдний ая занг л харж буй бололтой нэг их яаруулж сандаргасангүй. Бүтэн сайн өдөр болж би анх удаа Дэнжийн мянгын хар зах гэгчид очиж үзэхээр аав, нагацтайгаа хот орлоо. Зуслангаас зах руу шууд  гучин хоёрын түүгээр давхиад орчихлоо. Зах дээр хүнээс л их юм алга.

Ёстой нөгөө ногоон хурганы арис, нохойн битүү туурайнаас бусад нь байдаг бололтой. Би хамгийн анх зах ороод ээждээ л нэг юм авч явуулж баярлуулая гэж бодсон юм. Ингээд харсан чинь  тэр гээд авчихмаар ч юм бас алга, миний хармаад байсан юманд ч дүйчихмээр юм алга шиг. Тэгээд явж байтал нэг модон лангуун дээр нэг залуу маш гоё өнгийн “алтан” бугуйвч зарж байнаа. Үнийг сонирхсон чинь 50 төгрөг өө хө л гэж байна. Аав, нагацынхаа нүдийг хариулан байж нэгийг авчихлаа. Өнгийг нь хараад л жинхэнэ алт ийм байдаг болов уу гэж тэр үед бодогдож билээ. Юмны жинд биш өнгөнд явдаг нас байж дээ.

Муу ээж минь их л баярлана даа гэж дотроо бодон бодон ээждээ явууллаа. Ээж нь их баярласан шүү гэж захиа ч ирсэнгүй, хаа нэг очиход зүүж, бүр хадгалаж ч харагдсангүй. Сүүлд бодохнээ ээж минь юу гэж тийм юм  зүүх вэ дээ. Алттай ч зүйрлэшгүй  ээждээ алтан бугуйвч явуулах гээд шармал явуулж байсан хүү нь мөн ч гэнэн байж дээ, гэж одоо хүртэл бодогддог юм. Амттаныг идээд араанд наалдах биш, алттаныг эдлээд мөрөнд үлдэх биш гэж ардын сайхан үг ээ мөн үнэн үг дээ.

Токио, Фүчү, 2009.06.30